Zorg voor degene om wie je geeft. Begin bij jezelf.

14.04.2024

Als naaste heb je lichtpuntjes nodig

De moeder tegenover ons heeft een kind dat psychisch ziek is, ze cijfert zichzelf weg. Voor haar is dat logisch, omdat ze haar kind voldoende liefde en aandacht wil geven. Een vader in deze groep maakt zich grote zorgen over zijn zoon die worstelt met de prikkels van deze maatschappij en een gameverslaving. Het echtpaar op leeftijd naast hem oogt moe, maar heeft een belangrijk doel. Hun thuiswonende volwassen kind, dat zo somber is en psychoses heeft, vooruit helpen en een stabiele basis geven. Een andere man vertelt dat hij zijn gezin draaiend probeert te houden in periodes dat de vrouw waarop hij ooit verliefd werd depressief is.*

Hoe gaat het met jou?
Het zijn allemaal familieleden die zich hebben ingeschreven voor de workshop met als thema ‘Hoe gaat het nu met jou?’. Ze voelden zich aangesproken door de titel, al zijn velen bij binnenkomst best sceptisch. Verwachtingen durven ze niet te hebben, omdat ze er vaak al zo lang alleen voor staan. Ze krijgen en vragen nauwelijks of geen hulp, terwijl hun situaties zeker niet gemakkelijk zijn.
Wat deze naasten van een dierbare met psychische- of verslavingsproblematiek met elkaar gemeen hebben, is dat ze moe zijn. Ook voelen ze zich vaak moedeloos, machteloos of wanhopig. Tegelijkertijd hebben ze één groot doel: er zijn voor hun dierbare. Dus ze gaan door, houden vol, blijven zoeken. En durven niet om te vallen, want ja…hun kwetsbare zoon, partner of ouder heeft hen nodig.

Gevoel van herkenning
En hoewel de achtergronden van de deelnemers nogal verschillen, komen er tijdens deze avonden, door vragen en kleine opdrachtjes, mooie gesprekken op gang. Ze ontdekken dat er meer overeenkomsten tussen hen te zijn dan verwacht. Dat voelt veilig, schept een band. Het is zo bijzonder dat dit gebeurt, want deze mensen hebben elkaar niet eerder gesproken. Wat later, als wensen of hobby’s ter sprake komen, ontdekken ze ook wat hen kan helpen om de accu op te laden. En zien Inge en ik bij sommigen hun houding veranderen, als ze met lotgenoten voorbeelden uitwisselen of simpele tips krijgen hoe dingen anders kunnen, in kleine stapjes.

Sprankjes hoop
Elke keer opnieuw kunnen wij daar enorm van genieten, van een twinkeling in iemands ogen, door een net verkregen inzicht of door het begrip dat ze hier voelen. De gesprekken en inzichten geven hen wat extra energie en hoop; en hoop is wat deze naasten nodig hebben. Om alles beter vol te kunnen houden. En misschien…heel voorzichtig…een kleine stap te zetten naar iets waar ze zelf blij van worden. Wat zou het mooi zijn als we allemaal meer oog hebben voor deze volhouders, als we hen aandacht of wat nieuwe energie kunnen geven. Je kent vast zo’n volhouder in jouw omgeving. Voor wie wij allemaal voor kleine, maar heel belangrijke lichtpuntjes kunnen zorgen.

*Deze voorbeelden zijn fictief, maar Inge en ik ontmoeten tijdens onze workshops mensen met vergelijkbare problemen en situaties.