Zorg voor degene om wie je geeft. Begin bij jezelf.

14.04.2024

Lichtpuntje

De moeder tegenover me heeft een kind dat psychisch ziek is, ze cijfert zichzelf weg. Voor haar is dat logisch, omdat ze haar kind voldoende liefde en aandacht wil geven. Eenvader in deze groep maakt zich grote zorgen over zijn zoon die worstelt met de prikkels van deze maatschappij en een gameverslaving. Het echtpaar op leeftijd daarnaast oogt moe, maar heeft een belangrijk doel. Hun volwassen kind woont nog thuis, heeft sombere gevoelens en regelmatig psychoses. Een andere man vertelt dat hij zijn gezin draaiend probeert te houden in periodes dat de vrouw waarop hij ooit verliefd werd depressief is.*

Hoe gaat het met jou?
Samen met nog wat mensen hebben ze zich aangemeld voor deze workshop, omdat ze zich aangesproken voelden door de titel ‘Hoe gaat het nu met jou?’. Toch zijn ze ook sceptisch. Ze durven geen verwachtingen te hebben, want ze staan er al zo lang alleen voor. Ze krijgen namelijk nauwelijks of geen hulp, terwijl hun situaties zeker niet gemakkelijk zijn.
Wat deze naasten van een dierbare met psychische- of verslavingsproblematiek met elkaar gemeen hebben, is dat ze moe zijn. Ook voelen ze zich vaak moedeloos, machteloos of wanhopig. Tegelijkertijd hebben ze één groot doel: er zijn voor hun dierbare. Dus ze gaan door, houden vol, blijven zoeken. En durven niet om te vallen, want ja…hun kwetsbare naaste heeft hen nodig.

Gevoel van herkenning
En hoewel de achtergronden van iedereen nogal verschillen, komen er tijdens deze avond, door vragen en kleine opdrachtjes, mooie gesprekken op gang. Ze ontdekken dat er meer overeenkomsten tussen hen te zijn dan verwacht. Dat voelt veilig, schept een band. Het is zo bijzonder dat dit gebeurt, want deze mensen hebben elkaar niet eerder gesproken. Wat later, als wensen of hobby’s ter sprake komen, zien Inge en ik bij sommigen een kleine sprankeling in hun ogen verschijnen als ze met lotgenoten voorbeelden uitwisselen. En wanneer ze simpele tips krijgen hoe het anders kan, in kleine stapjes.

Sprankjes hoop
Elke keer opnieuw kunnen wij daar enorm van genieten, van zo’n kleine twinkeling, van dat sprankje hoop. Want dat is wat deze naasten nodig hebben: wat extra energie en hoop. Om alles beter vol te kunnen houden. En misschien…heel voorzichtig…een kleine stap te zetten naar iets waar ze zelf blij van worden. Wat zou het mooi zijn als we allemaal meer oog hebben voor deze volhouders, als we hen aandacht of wat nieuwe energie kunnen geven. Je kent vast zo’n volhouder in je omgeving. Voor wie we voor kleine, maar heel belangrijke lichtpuntjes kunnen zorgen.

*Deze voorbeelden zijn fictief, maar Inge en ik ontmoeten tijdens onze workshops mensen met vergelijkbare problemen en situaties.